Η αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ από την επιτροπή αναθεώρησης του συντάγματος σημαίνει την ανοιχτή προσχώρησή του στο σοσιαλφασιστικό «μέτωπο παιδείας». Αυτό είναι και το ουσιαστικό πολιτικό γεγονός των τελευταίων εξελίξεων. Η μομφή στην κυβέρνηση και οι εκλογές χρησιμοποιήθηκαν από τον Γ. Παπανδρέου σαν προσχήματα για να κρυφτεί η ξαφνική ανατροπή της ως τα χθες κυρίαρχης εκπαιδευτικής πολιτικής του κόμματός του και η προσχώρησή του στο ακροδεξιό μπλοκ ΚΚΕ-ΣΥΝ. Αυτή η προσχώρηση ονομάζεται «αριστερή στροφή».

Η «αριστερή» στροφή γίνεται αυτή την περίοδο που το «μέτωπο της παιδείας» έχει ηττηθεί πολιτικά, έχει χρεοκοπήσει στην συνείδηση του λαού και της τεράστιας πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών και έχει πια φανεί ότι δεν μπορεί να διατηρήσει την εξουσία της παρασιτικής γραφειοκρατίας, καθώς και την εξουσία του ΣΥΝ και του «Κ»ΚΕ στα πανεπιστήμια. Αυτό το μέτωπο έχει χρησιμοποιήσει όλα του τα εργαλεία την ΠΟΣΔΕΠ, την ΟΛΜΕ και την ΔΟΕ, τα μαθητικά και φοιτητικά αποσπάσματα του ΚΚΕ, του ΣΥΝ και του ψευτοαναρχισμού. Έχει ακόμα χρησιμοποιήσει ολόκληρη την κρατικοκομματική συνδικαλιστική γραφειοκρατία, και κυρίως τα φοιτητικά τάγματα εφόδου και έχει επιχειρήσει να τρομοκρατήσει τους μικροαστούς, με τους κατάλληλους γι’ αυτές τις δουλειές τους χούλιγκαν κουκουλοφόρους, σαν το πιο θεαματικό κομμάτι της βίας που ασκεί. Και έχει αποτύχει. Δεν μπορεί πια να ξεσηκώσει ούτε τους δασκάλους, ούτε τους καθηγητές, ούτε τους μαθητές. Στην ουσία έχει καταστρέψει όλα τα πολιτικά εργαλεία που ως χθες χρησιμοποιούσε για να εμφανίσει το στενό ιδιοτελές του κίνημα σαν κίνημα του λαού. Είναι σήμερα απομονωμένο από την μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών, των καθηγητών της Μέσης Εκπαίδευσης, των δασκάλων και πιο πολύ είναι μισητό στην πλειοψηφία του εκπαιδευτικού προσωπικού των Πανεπιστημίων. Αλλά και η πλειοψηφία του λαού και των προοδευτικών ανθρώπων το αντιμετωπίζει με δυσπιστία και φόβο.

Παρά την βία και τις απειλές που έχει ασκήσει αυτό το μέτωπο στο καλύτερο έμψυχο υλικό των Πανεπιστημίων, αυτό συνεχίζει να επιμένει για μια μεταρρύθμιση στην ανώτατη εκπαίδευση και μάλιστα για πρώτη φορά συγκροτείται πολιτικά και συνειδητοποιείται. Αυτό είναι το νόημα του μετώπου των 1000 καθηγητών. Αυτό είναι το νόημα της απόφασης της συνόδου των Πρυτάνεων της 3-4 του Φλεβάρη που δεν δείλιασε μπροστά στα τάγματα εφόδου που είχαν πάει στo Καστρί για να ασκήσουν τρομοκρατία σε βάρος της τεράστιας πλειοψηφίας των Πρυτάνεων ώστε να επιβάλουν τη θέληση 3-4 πρυτάνεων που αντί για την επιστήμη και τη μόρφωση των φοιτητών υπηρετούν συστηματικά τα ψευτοαριστερά κόμματα, τα τάγματα εφόδου και την παρασιτική εκπαιδευτική γραφειοκρατία. Ενάντια σε αυτό το δημοκρατικό ρεύμα, που είναι σε άνοδο, και για να στηρίξει το όλο και πιο αποσυντιθέμενο κίνημα της αντιμεταρρύθμισης έκανε ο Γ. Παπανδρέου το πραξικόπημα της 2 του Φλεβάρη.

Η άρνηση δηλαδή του ΠΑΣΟΚ να στηρίξει την αλλαγή του άρθρου 16 είχε στο βάθος ένα στόχο: να κόψει ιδεολογικά και πολιτικά τα πόδια των φιλομεταρρυθμιστών και να ματαιώσει τελικά την κατάθεση του νέου νόμου πλαίσιου την οποία επίτηδες ο άλλος διπρόσωπος, ο συνεταίρος του ΚΚΕ πρωθυπουργός διαρκώς αναβάλει. Ιδιαίτερα είχε σαν στόχο να τσακίσει το αστοδημοκρατικό κίνημα των 1000 καθηγητών πριν αυτό αρχίσει να νοιώθει τη δύναμή του και αρχίσει να απευθύνεται ευρύτερα στην κοινή γνώμη και να την επηρεάζει. Το άρθρο 16 είναι το δευτερεύον σε αυτή τη φάση. Το κύριο είναι ο νόμος πλαίσιο. Όλα τα σφυριά των αντιμεταρρυθμιστών χτυπάνε για τη ματαίωση της κατάθεσης και της ψήφισης αυτού του δεύτερου. Ή έστω για να κατατεθεί εντελώς παραμορφωμένος και αγνώριστος.

Αυτή την ματαίωση θα προσπαθήσει τώρα να την πετύχει το αντιμεταρρυθμιστικό μέτωπο κυρίως με μη πολιτικές μέθοδες αφού οι πολιτικές απέτυχαν. Η βασική του μέθοδος, μέχρι να ακυρωθεί ο νόμος πλαίσιο, θα είναι το κλείσιμο των πανεπιστημίων, δηλαδή η ομηρία των φοιτητών και των καθηγητών, η ομηρία των ερευνητικών προγραμμάτων, η απειλή της καταστροφής, ηθικής και υλικής, των σπουδών, δηλαδή η ωμή βία. Αυτό είναι το νόημα της απεργίας που κηρύσσει τώρα η ΠΟΣΔΕΠ. Δεν πρόκειται για καμιά απεργία. Πρόκειται για κατάληψη χωρίς μαζικότητα, για κατάληψη χάρη στα τάγματα εφόδου, για κατάληψη-κατοχή. Το ακροδεξιό κίνημα θέλει να διαπραγματευτεί την απελευθέρωση των πανεπιστημίων, τους όμηρους πια φοιτητές και καθηγητές με την ακύρωση του νέου νόμου πλαίσιου. Αυτή είναι κλασσική μέθοδος του φασισμού και του ναζισμού, ο εκβιασμός με την βία που ασκεί στον λαό. Το κλείσιμο των δρόμων και σταθμών και γενικά η παρεμπόδιση των πολιτών να κινηθούν βασίζεται στην ίδια φιλοσοφία. Το χτίσιμο των εισόδων των υπηρεσιών των ειδικών λογαριασμών το κάνουν οι φασίστες για να υπογραμμίζουν με αυτό τον τρόπο την πρόθεσή τους για την καταστροφή κάθε έρευνας, κάθε προγράμματος, κάθε υποχρέωσης μέλους ΔΕΠ στην ίδια του την εργασία. Τελικά εκβιάζουν όλο το λαό και όλη τη χώρα με το να αμφισβητούν, να διαλύουν και να καταστρέφουν συστηματικά τους όρους ύπαρξης και αναπαραγωγής της επιστημονικής εργασίας και της γνώσης, καθώς και τους όρους της παραγωγής του σύγχρονου ανθρώπινου κοινωνικού κεφαλαίου από τα πανεπιστήμια.

Και όλα αυτά με την προδοσία του ίδιου του αρχηγού της κυβέρνησης, του ανθρώπου που εμποδίζει την ΔΑΠ να κάνει πολιτικό κίνημα υπέρ της μεταρρύθμισης έξω από τα πανεπιστήμια, που την βάζει να ακολουθεί ταχτική αποχής μέσα στα Πανεπιστήμια, που δεν κατηγορεί ποτέ το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ αλλά ορίζει σαν σύμμαχο της κυβέρνησης το ΚΚΕ και σαν κύριο εχθρό του το ως χθες ενδιάμεσο ως προς την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ΠΑΣΟΚ. Με αυτήν την τακτική έδωσε την ευκαιρία στον Παπανδρέου να σύρει το ΠΑΣΟΚ ανοιχτά στην αντιμεταρρύθμιση και να δώσει στην ΠΟΣΔΕΠ και στις τραμπούκικες συμμορίες την πλατύτερη πολιτική στήριξη και ενθουσιασμό για να βάλουν σε ομηρία τα πανεπιστήμια.

Πολύ σωστά λοιπόν η μεταρρυθμιστική κίνηση αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών βάζουν από την πείρα τους σε πρώτη προτεραιότητα το άνοιγμα των πανεπιστημίων. Το σύνθημα κλειστό πανεπιστήμιο ίσον νεκρό πανεπιστήμιο δεν είναι λάθος. Όμως δεν αποκαλύπτει τους εκβιαστές και την φασιστική βία που ασκεί στο πανεπιστήμιο, με την ανοχή του Καραμανλή, ο Παπανδρέου, η ΠΟΣΔΕΠ, τα τάγματα εφόδου, οι κουκουλοφόροι, ο ΣΥΝ και το ΚΚΕ. Οι 1000 όπως είπαμε είναι στη δοσμένη στιγμή η αστική δημοκρατία. Αλλά η μάχη μπορεί να κερδηθεί μόνο αν μπει σε αυτήν ο λαός, στην προκειμένη περίπτωση οι μαθητές, οι φοιτητές οι γονείς και όλα τα άμεσα θύματα της διάλυσης της εκπαίδευσης και της κατοχής των εκπαιδευτηρίων.

Αθήνα, 5/2/07